Italian craze

Vanaf het begin van de XVIII^e eeuw werd Engeland overspoeld door Italiaanse muziek. De eerste opera die van het Italiaans naar het Engels vertaald werd, Arsinoe van Stanzani en Franceschini, werd gecreëerd in Londen in 1705. 

Deze voorstelling werd een keerpunt in de geschiedenis van de Engelse muziek (“Arsinoe was the first opera that gave us a taste of the Italian Music”, schreef een belangrijke Londense krant): vanaf dat moment zou de Italiaanse opera er gedurende de hele XVIII^de eeuw een niet aflatend succes kennen. Beroemde componisten en Italiaanse zangers vestigden zich in de Engelse hoofdstad en speelden er een belangrijke rol in de ontwikkeling van deze nieuwe muziek-stijl. Andere componisten, zoals Pepush en Handel, werden ook beïnvloed door deze onweerstaanbare trend.

Charles Avison is de enige Engelsman in dit programma. Uit zijn werk, dat in zijn tijd bijzonder populair was, kozen we een sonate voor klavecimbel van Domenico Scarlatti dat door Avison herschreven werd voor strijkorkest.

De meeste concerti en ouvertures van Giuseppe Sammartini, een vandaag onterecht vergeten componist, werden pas na zijn dood uitgegeven. Het succes van deze werken was overweldigend en oversteeg zelfs het succes waar Corelli zich op kon beroemen. Sammartini’s Ouverture in F groot heeft een overheerlijke galante stijl.

Pietro Castrucci, een van de meest populaire violisten van zijn generatie, leidde gedurende twintig jaar de vioolsectie in het orkest van Händel. Zijn werk, dat een erg persoonlijke stijl heeft, zit vol verrassingen.

Francesco Geminiani, ten slotte, de belangrijkste Italiaanse violist die in Engeland aan het werk was, herschreef de sonates van het opus 5 van Corelli voor strijkorkest. La Follia is nog steeds een van zijn meest bekende stukken.